Kabus gördüğüm gecelerin sabahı çok zor geliyor. Küçükken kabus gördüğüm zaman sabah yerimden kalmaz, annemin ya da babamın yanına gelip beni almasını beklerdim; sanki o zaman o kabuslar olamış gibi gelirdi.
Şimdi kabus görüp kendi kendime kalkıyorum, kalktıktan sonra korkmuyorum sadece hüzünleniyorum.
Keşke yanımda olsalardı diyorum, ya da gelip beni yataktan kaldıracak biri olsaydı...
Ya da en kesin çözümü kabuslar olmasaydı zaten kabuslar niye ki?...
Korkularımız zaten süreklli içimizde onu gözler önüne sermeye gerek mi var?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder