Ama öyle olmuyor. Artık güzel şeyler yazmak istiyorum ama o da içimden gelmiyor. Bazen çok yoruluyorum ağlamak isterken gülmeye çalışmaktan. Aslında kimseyi düşünmemek lazım, üzgünsen üzgün görünüp karşındakinin de üzülmemesini düşünmeyeceksin, sevinmişsen karşındakinin boynuna atlayıp seincini yaşayabileceksin.
Ama ben aptal küçümen o kadar alıştım ki üzgünken kahkaha atmaya yatağa girdiğimde, akşam üstüme çöküp kendimle başbaşa kaldığımda içim titriyor... Ağlamak istiyorum. Daha fazla üzüntü hissetmek istemiyorum. Ben kimse üzülsün istemiyorum, acaba beni üzenler de böyle düşünüyor mu? Ben de dışardan onlar gibi mi görünüyorum.
Çok yoruldum, çok...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder