"Sevgi" deyince aklıma ilk "Selvi Boylum Al Yazmalım"daki bu replik geliyor. Sevgi gerçekten ne ki? Nietzsche’nin dediği gibi “ İnsanlar sadece kişisel tatminleri için sevilmeyi beklerler.Gerçekte saf bir sevgi yoktur yüreklerinde.Sevginin temelinde çıkarcılık vardır.Sevgi, sadece avuntudur.Kişisel gelişime engeldir.” diye mi düşünmeli? Böyle bencil bir duygu olduğuna mı inanmalı? Yoksa imparatorluklar yıktıracak, canına kıydıracak kadar yüce bir duygu diye mi?
Bazen Nietzsche'ye inanıyorum, çünkü bunu kanıtlayan örnekler sunuyorlar insanlar, seninle işi bittiğinde sana bağımlılığı kalmadığında sırtını dönüp gidebiliyorlar. "Seven" "değer veren" bir insanın yapmayacağı şeyler yapıyorlar. Gözlerini kırpmadan sevgiyi harcayabiliyorlar.
Ben neden yapamıyorum bunu? Ben de neden dönüp gidenlerden olamıyorum? Ben böyleysem başkaları da vardır. O zaman Nietzsche haksız ama haklılık payı da yok değil...
Böyle soruların beynimi işgal etmesini sevmiyorum, düşünmeden yaşamak ne güzel bazen....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder