Eskiden sahip olmadığım bir olgunluk var üzerimde; bir şeyler istediğim gibi gitmediğin insanlara kızmıyorum.
Eskiden sahip olmadığım bir gereksizlik var üzerimde; bir şeyler istediğim gibi gitmediği zaman insanlara kızmıyorum ama kendi kendime üzülüyorum. Bu gereksizlik bununla da sınırlı değil, üzülüyorum ama karşımdakine bunu aksettirmek ayıp gibi geliyor, hem insanları da üzmek istemiyorum. Hal böyle olunca da daha çok yük biniyor sırtıma, hatta bir de hırçın davranabiliyorum insanlara.
Bir arkadaşım dün telefonda "sorun sende küçümen, gereksiz şeklide değer veriyorsun insanlara, onlar da ellerindeki sevgiyi fütursuzca kullanıyorlar, kaynağı da sınırsız davrandığın için sevgin konusunda..." dedi. Bunun gerçek olabilmesi ihtimali bile acı veriyor düşündükçe. Neden yapsınlar ki bunu? Sana değer veren bir insanı, onun sevgisini kullanmak gibi çirkin bir maskeyi kim takabilir isteyerek, bilerek?
Bunları düşündükçe daha fazla büyümek istemiyorum...Ne kadar güzeldi tek derdimin yaramazlık yaptığımda babamın kızgın bakışı olduğu günler, hatta o kadar usluydum ki ayda yılda birdi o bakışlar da...