Bazen gerçekten kendime şaşırıyorum. Nasıl bu kadar sabırlı olabilyorum diye. Kadın saçmalamanın doruklarında kafamı ütülerken ben sakinliğimi koruyorum yanında.
Sonrasında sinirlerim heba oluyor o da ayrı...
Bugün sonunda kednimi kaybettim ve düşünmeden konuşmaya başladım. Konuşurken içimden bir ses susmam gerektiğini söylerken bir ses de susma devam et diyordu....
Ne mi oldu?
Hiç birşey!!!!
Ben söylendim, sıcaksıcak konuşurken lafını soktu, işi elime verdi..
Ya sabır...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder