sorun bende sanırım. Değer verince dibine vuruyorum, herşeyiyle düşünüyorum karşımdakini, hatta bazen kendimden bile fazla...
Birileri çıkıyor sonra "bak bunlar normal değil böyle arkadaşlık olmaz" anlatıyorum herkese elimden geldiğince ama hep " o bildikten sonra gerisi 'adam sende...'" diyordum.
Meğerse öyle olmuyormuş. O bile bunu yanlış anlıyormuş.
Adama açık açık "sana aşık değilim diyorum". bunu bu şeklide konuşmak kadar iğrenç bir durum  var mı? böyle konuşmak zorunda kalmak kadar!!! Hatta konuşmak değil yazarak halletmeye çalışmak...
Herşeyin sonunda dedim ki " gel, burda kal ki ben birşeyin değişmediğini göreyim" o ne yaptı bi saat sonra aradığımda "uyuyorum "dedi.
Ben daha ne yapayım ki...
biliyorum bu konuda huyum pis, hayatımdan çıkaracağım dersem adını bile anmam-ki yapmışlığım da var-, böyle olsun istemediğim için çabaladım, ben çok çabaladım ama sonunda sadece kafasında "farklı hayaller" yaratmışım!?!?!?ben her konuda açık davranırken nasıl yarattım acaba bu hayalleri...
herşeyin sorumlusu benmişim, herşeyin... Ben neleri sümen altı ettim neleri kabullendim hiç düşünmüyor, ben ne yapmam kabullemem dedğim şeylere eyvallah deyip geçtim, ne lafa soze kulak vermedim.
Ben artık hatamı biliyorum, sürekli kendime aile arıyorum... Yanlış!!! tek bir ailem var ne kadar uzak olsalar da biliyorum ki yanımdalar... Sıkı dostlarım var uzakta da olsalar onlar da yanımdalar.Gerisi benim yaratmaya çalıştığım boşa çabalar...
artık çıkaracağım yavaştan hayatımdan, gönlüm rahat herşey için çabaladım, elimden geleni yaptım,açık açık konuştum... Gönül isterdiki olmasın böyle, ben babamdan sonra bi ona sarılınca huzurlu uyudum... Bazen elinden gelen yetmiyor demekki... Herkesin yolu açık olsun artık...