Kısa bir tatil, eski bir dost, içinden çıkılamayacan sorular... İyi geldi aslında, sürekli konuştuk, o anlattı ben dinledim, ben anlattım o dinledi, sonra ikimiz de konuştuk 5 yaşında iki çocuğun karşılıklı monoloğu gibi, o sıra bizi kim dinledi hiçbir fikrim yok. Ama anlattın,herşeyi... olanı biteni, olmayanı, olamayanı, aklımdakini hepsini. O inanmadı bana!!! "Bu kadar mı yanlış birşey yaptım ben, bu kadar mı benden beklenmeyecek şeylerin içine düştüm" dedim, "Hayır, yine yanlış kişiye denk gelmişsin" dedi.
Hala böyle düşünmüyorum, yanlış kimde nerde diye sormakan vazgeçtim; çünkü benim yanlışım onun doğrusu... Artık biliyorum ki yanlış olan tekşey benim bu kadar açık ve verici olmam.
Bitti. Benim de değişme zamanım geldi.
Bazen al karşına kouş diyorum kendime;"seni herşeye rağmen;kendimi değersiz hissettirmene, açıkmış gibi yaparken hiçbir şey alattmamana, beni kırdığını farketmene rağmen devam etmene rağmen çok seviyorum. Benim için hala çoık ama çok değerlisin çünkü sen benim hem herşeyim hem hiçbirseyimsin ama artık birşeyler değişmek zorunda yoksa ben kendime saygı dutyamayacağım, sana saygı duyamayacağım." demek istiyorum. Sonrasında "ya kaybedersem"e gidiryor işin ucu...
Kendimce bir yol belirledim, adım adım çekeceğim kendimi onu üzmeden... Çok zor benim için aslında çok alışmışım ama yapmak zorundayım yoksa herşey daha kötü olacak...
Tatilde herşeyi çözüm geleceğimi düşünüyordum, meğerse keramet tatil de değil kafada olmalıymış...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder